Podstawówkę wspominam jako okres mojego największego wstydu. Wstydziłam się wszystkiego czego można było: nowych ludzi, głośnego odpowiadania na pytania, sprawdzian był całkowitym szczytem gdyż bałam się dostać złą ocenę. W związku z powyższym zawsze byłam znakomicie przygotowana, ale mało lubiana. Wszystko zmieniło się kiedy pani kazała pewnej dziewczynce usiąść ze mną za karę - była bardzo energiczna, wszędzie było jej pełno więc przy mnie miała się uciszyć i zwrócić uwagę na przerabiany materiał, a nie poklask klasy. Na nieszczęście dla tej pani, bardzo się z Malwiną zaprzyjaźniłyśmy. W efekcie tej przyjaźni ona trochę większą uwagę zaczęła przykładać do nauki, poprawiała oceny. Ze mną działo się coś czego do tej pory nie znałam - nowa przyjaciółka dała mi pewność siebie, pokazała że warto być kimś, kim chcesz być, bo inaczej udusisz się we własnym cieniu. Id tamtego czasu moja odwaga bardzo przybrała na sile, a ja umiem wyrazić swoje zdanie i go bronić, potrafię bez skrępowania reagować, opowiadać i walczyć o swoje. To najcenniejsza lekcja jaką dostałam od małej Malwiny, za którą do dziś jej dziękuję kiedy spotykamy się na kawie czy drinku. Po ponad dwudziestu latach od pokarania mną mojej przyjaciółki mogę też podziękować pani Basi, naszej wychowawczyni, bo bez niej dziś nie byłoby dwóch dziewczyn z charakterem, a jeden łobuz i jeden swój własny cień.

Podstawówkę wspominam jako okres mojego największego wstydu. Wstydziłam się wszystkiego czego można było: nowych ludzi, głośnego odpowiadania na pytania, sprawdzian był całkowitym szczytem gdyż bałam się dostać złą ocenę. W związku z powyższym zawsze byłam znakomicie przygotowana, ale mało lubiana. Wszystko zmieniło się kiedy pani kazała pewnej dziewczynce usiąść ze mną za...

Czy pamiętam kolegę lub koleżankę z wczesnych lat szkolnych, od którego nauczyłam się czegoś ważnego? Pytanie wydaje się banalne ale wcale takie nie jest. Jednak dopiero po chwili do głowy przyszły mi dwie osoby. Obie pomogły mi i nauczyły inaczej postrzegać pewnie sytuacje w życiu, jednak chcę wspomnieć szczególnie o jednej. Jej imię to Klara. Nauczyła mnie niesamowitej rzeczy..nauczyła mnie jak ważne jest wybaczanie, pokazała mi drogę, którą powinnam iść, mówiąc że cierpienie jest chwilowe i pomimo tego co się dzieje powinniśmy chociaż starać się zrozumieć motywy drugiego człowieka a później nie ważne jak bardzo jego zachowanie w nas uderzyło, powinniśmy wybaczyć. Zaczęło się od pewnego chłopaka, który nie wiem dlaczego ale bardzo nie lubił innych dzieci, zwłaszcza mnie. Rzucił we mnie miską z jedzeniem w stołówce co oczywiście wywołało śmiech u innych. Wybiegłam z płaczem bo całą, nową bluzkę którą dostałam od mamy miałam ubrudzoną truskawkami i makaronem. Miałyśmy wtedy niewiele lat ale Klara miała w sobie coś co czyniło ją dużo doroślejszą osobą- przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Oddała mi swoją bluzę i powiedziała, że to nie wina Piotrka, że to zrobił, wyjaśniła mi jego emocje, powiedziała o problemach z jakimi się boryka w domu. Pomogła mi wrócić na stołówkę, wybaczyć mu i śmiać się z innymi z całego wydarzenia. Pomimo tak młodego wieku, moje życie zmieniło się o 180 stopni. Poszłam w dalsze życie z dobrocią w sercu i pewnością, że nawet jeśli ktoś mnie nie polubi czy zrani to to zrozumiem, bo każdy ma prawo być kim chce, lubić kogo chce i po prostu dążyć do spełniania swoich marzeń. Sytuacja po tylu latach wydaje się banalna i śmieszna, jednak nigdy nie zapomniałam jej słów i lekcji bo czy to łatwa czy ciężka sytuacja zawsze musimy odnaleźć w sobie siłę by wybaczać.

Czy pamiętam kolegę lub koleżankę z wczesnych lat szkolnych, od którego nauczyłam się czegoś ważnego? Pytanie wydaje się banalne ale wcale takie nie jest. Jednak dopiero po chwili do głowy przyszły mi dwie osoby. Obie pomogły mi i nauczyły inaczej postrzegać pewnie sytuacje w życiu, jednak chcę wspomnieć szczególnie o jednej. Jej imię to Klara. Nauczyła mnie niesamowitej...

Ja wciąż mam kontakt z moją koleżanką, która ma niepełnosprawnego brata.
Historia zaczęła się w dzieciństwie. Jej brat nagle zachorował na autyzm, przestał mówić, ale rozumiał co inni chcieli mu powiedzieć. Z początku nie mógł sam iść do toalety, bardzo szybko się denerwował przez co krzyczał i dla odstresowania rwał gazety.
Będąc mała dziewczynką starałam się rozumieć to, co dolega bratu mojej koleżanki, ale też zastanawiało mnie to jak wygląda życie z taką osobą, co wcale nie okazało się straszne, choć często dziwił mnie widok wielu podartych gazet na podłodze, które moja koleżanka ze spokojem zamiatała, a często też uspokajała swojego brata. Z czasem zaczęłam zauważać jak wielka więź jest między nimi. Choroba nie była żadnym wyznacznikiem ich relacji. Siostra bardzo o niego dbała i mu pomagała. Często mówiła mi jak bardzo jest dumna z postępów brata. Do dzisiaj pamiętam jak mi powiedziała, że nauczył się jeździć na rowerze albo, że już mniej się denerwuje w miejscach publicznych. Niby były to tak małe rzeczy, ale potrafiły dać tyle szczęścia. Ja sama bardzo się z tego cieszyłam.
Nauczyłam się od mojej koleżanki ważnych wartości. Pomimo, że choroba brata odmieniła życie jej rodziny, ona pozostawała przy nim obecna i była oraz nadal jest dla niego wsparciem. Nauczyła mnie też tego, że nic nie jest przeszkodą do tego, aby pomagać i po prostu być całym sobą dla drugiej osoby. Bo nie ma nic lepszego od obecności człowieka dla bliźniego.

Ja wciąż mam kontakt z moją koleżanką, która ma niepełnosprawnego brata.
Historia zaczęła się w dzieciństwie. Jej brat nagle zachorował na autyzm, przestał mówić, ale rozumiał co inni chcieli mu powiedzieć. Z początku nie mógł sam iść do toalety, bardzo szybko się denerwował przez co krzyczał i dla odstresowania rwał gazety.
Będąc mała dziewczynką starałam się rozumieć...

Kiedy było się w drugiej klasie podstawówki, nie trzeba było wiele by poczuć się ważną personą i być popularnym - wystarczyło mieć piórnik z pełnym wyposażeniem, warkoczyki z kolorowymi sznurkami albo akurat być dyżurnym na długiej przerwie. Patent był taki, że dwoje wyznaczonych dzieci zostawało zamkniętych w klasie na klucz (!) przez nauczycielkę, żeby podlać kwiatki i wytrzeć tablicę, podczas gdy reszta uczniów była obowiązkowo pędzona po korytarzu, żeby dać trochę upust dziecięcej energii. Razem z koleżanką z ławki udało nam się dochrapać tej poważnej posady, mimo że już na lekcji chciało się jej... siku. Ale co tam pełny pęcherz, nie co dzień trafia się okazja by zostać dyżurną! Minęło może kilka minut przerwy, kiedy koleżanka zaczęła już niepokojąco przestępować z nogi na nogę, a co na to ja? Ja jak to ja, posłużyłam złotą radą (tak mi już zostało do teraz), żeby... biegać w kółko wokół ławek, to na pewno się jej odechce. Nie odechciało... nim przerwa dobiegła końca, koleżanka nie dobiegła maratonu wokół ławek i popuściła. Finał sytuacji był taki, że na niej jeszcze skorzystałam - mogłam zerwać się z lekcji, żeby odprowadzić do domu koleżankę z mokrym tyłkiem, która, żeby było zabawniej, z polecenia nauczycielki wracała bez spodni, tylko w samych rajruzach (jakby one też nie były przemoczone, skoro spodnie były...). Nie wiem, kto tamtego dnia posłużył głupszą radą - ja czy nauczycielka. A teraz czas na naukę płynącą z tamtej lekcji dla ośmioletniej mnie:
1. Cena popularności bywa czasem zbyt wysoka.
2. Rady innych warto filtrować, a nie ślepo je wdrażać.
2. Z pęcherzem nie ma co się pojedynkować na wytrzymałość.

Kiedy było się w drugiej klasie podstawówki, nie trzeba było wiele by poczuć się ważną personą i być popularnym - wystarczyło mieć piórnik z pełnym wyposażeniem, warkoczyki z kolorowymi sznurkami albo akurat być dyżurnym na długiej przerwie. Patent był taki, że dwoje wyznaczonych dzieci zostawało zamkniętych w klasie na klucz (!) przez nauczycielkę, żeby podlać kwiatki i...

Znam ją od przedszkola, razem poszłyśmy do podstawówki i gimnazjum. Ona wybrała technikum, ja ogólniak. Jesteśmy skrajnie różne. Ona woli głośne imprezy, ja ciche wieczory z książką. Ona jest żywiołowa, spontaniczna i chaotyczna, ja ułożona, muszę mieć wszystko zaplanowane na tydzień do przodu. Mimo to spędzamy ze sobą każdą wolną chwilę, nie z przymusu ale z czystej, niemal namacalnej przyjemności. Rozmawiamy o wszystkim i o niczym. Wciąż uczymy się od siebie nowych rzeczy, nowych zachowań. Ale jednej rzeczy nauczyłyśmy się nawzajem i to ona nas łączy- LOJALNOŚĆ. Nie ważne jak różne jesteśmy. W przedszkolu podjęłyśmy decyzję o dozgonnej przyjaźni. Mimo kłótni, obrażania się nawzajem, fochów zawsze się godziłyśmy. Następowała bezwarunkowa kapitulacja obu stron. Nigdy żadna z nas nie obmawiała czy oczerniała drugiej za jej plecami, nie wystawiała do wiatru, nie zostawiała samej w potrzebie. I tego właśnie nauczyłam się od niej a ona ode mnie i to jest fundament tego co nas łączy.

Znam ją od przedszkola, razem poszłyśmy do podstawówki i gimnazjum. Ona wybrała technikum, ja ogólniak. Jesteśmy skrajnie różne. Ona woli głośne imprezy, ja ciche wieczory z książką. Ona jest żywiołowa, spontaniczna i chaotyczna, ja ułożona, muszę mieć wszystko zaplanowane na tydzień do przodu. Mimo to spędzamy ze sobą każdą wolną chwilę, nie z przymusu ale z czystej,...

Historia mojej znajomości miała swój początek już w przedszkolu. Pewnego pięknego słonecznego dnia na placu zabaw spotkały się dwie małe dziewczynki, które po pierwszym dniu znajomości i zabawy stwierdziły, że w podstawówce koniecznie będą siedziały razem w jednej ławce. I faktycznie tak się stało. Nasza wspólna szkolna droga z " jednej ławki" trwała 12 lat. Były to czasy podstawówki, gimnazjum i liceum. Ta znajomość dużo nam dała - myślę, że jest to stwierdzenie obustronne. Dla mnie była motywacją szczególnie w chwilach zwątpienia, że jest ktoś, kto zawsze stanie po mojej stronie i kto we mnie wierzy. A w dobrych chwilach zawsze miałam kogoś z kim mogłam wyskoczyć na kawkę, do parku na huśtawki i poczuć się jak małe dziecko ( to też było obustronne). No i jeszcze wspólna nauka języka obcego, masę projektów do szkoły, wspólne wypady na basen, nauka jazdy na rolkach. Takie wspomnienia pozostają do końca życia. A my chętnie siadamy razem, wyciągamy zdjęcia ( bądź udostępniamy je sobie na Facebooku) i wspominamy wspólnie spędzone chwile.

Historia mojej znajomości miała swój początek już w przedszkolu. Pewnego pięknego słonecznego dnia na placu zabaw spotkały się dwie małe dziewczynki, które po pierwszym dniu znajomości i zabawy stwierdziły, że w podstawówce koniecznie będą siedziały razem w jednej ławce. I faktycznie tak się stało. Nasza wspólna szkolna droga z " jednej ławki" trwała 12 lat. Były to czasy...

Mam prawie 40 lat, 2 chłopców w podstawówce, tworzę patchwork od niedawna również...

W poprzedni weekend mój "patchwork" zdobył górę Szczeliniec... inspirowany Himalajami i zdobyliśmy go...

Mieszkaliśmy w D.W. Szczelinka w Pasterce - gdzie ponad 20 lat wcześniej jako licealista/wolontariusz byłem opiekunem niepełnosprawnych dzieci na obozie rehabilitacyjnym. Przygotowałem się, album z tamtych lat, wspomnienia - i to wszystko przekazałem kilkorgu dzieciom w opowieści - w opowieści o tolerancji, zrozumieniu, poświęceniu i szacunku.

Mam nadzieję, że jeśli moje dzieci na swojej drodze spotkają trudną sytuację, będą wiedzieć jak się zachować.

Mam prawie 40 lat, 2 chłopców w podstawówce, tworzę patchwork od niedawna również...

W poprzedni weekend mój "patchwork" zdobył górę Szczeliniec... inspirowany Himalajami i zdobyliśmy go...

Mieszkaliśmy w D.W. Szczelinka w Pasterce - gdzie ponad 20 lat wcześniej jako licealista/wolontariusz byłem opiekunem niepełnosprawnych dzieci na obozie rehabilitacyjnym. Przygotowałem...

Sam jestem po 20 operacjach na chorą nogę. Niestety dziecięce lata były okropne, a niezrozumienie dzieciaków było napotykane na każdym kroku, ale do dziś nie zapomnę człowieka, który zaakceptował mnie pomimo naporu otoczenia.
Pokazał mi nie tylko co oznacza przyjaźń, ale i też dobra zabawa z innymi, której brakowało mi wcześniej. Jak można się domyślić, wystarczy czasem jedna osoba, która lubi cię dostatecznie, by inne dzieci chciały się z tobą bawić. W tamtym wieku, było to dla mnie bardzo ważne, ale nauczyłem się też jednej, bardzo ważnej rzeczy od niego. Wstawiennictwa i ochrony słabszych. Zawsze, gdy inne dzieciaki, lub co gorsza starszaki, dokuczały mi, on stawiał się jak gdyby nigdy nic i nie bał się dostać po twarzy i tym podobne, w czym raczyły się zazwyczaj łobuzy sprzed paru lat.
Dziś jako dorosły mężczyzna, który wyszedł ze swoich chorób, silny człowiek, całkowicie inny, niż wtedy, dalej nie zapominam o tych ważnych lekcjach, które przyjaciel zdążył mnie nauczyć, pokazać, a w późniejszych latach i przetestować.

Sam jestem po 20 operacjach na chorą nogę. Niestety dziecięce lata były okropne, a niezrozumienie dzieciaków było napotykane na każdym kroku, ale do dziś nie zapomnę człowieka, który zaakceptował mnie pomimo naporu otoczenia.
Pokazał mi nie tylko co oznacza przyjaźń, ale i też dobra zabawa z innymi, której brakowało mi wcześniej. Jak można się domyślić, wystarczy czasem...

Może zaczne tak ze gimnazjum to znów przeszłość a ja jestem z własnie "tamtych czasów" i pamiętam jak byłem gdzieś w 2 klasie i do przeciwnej klasy przyszedł taki nowy chłopak.Był on bardzo specyficzny z w zasadzie szkoła nie kryła tego ze miał schizofernie.Pani dyrektor dała mu szanse by spróbował rok uczyć się pośród nas.Wcale sie nie stresował mimo tego ze wcześniej miał nauczanie indywidualne.Z tego co wiem nie był dobry z przedmiotów ścisłych z WFu ale to co tworzył na lekcjach Polskiego albo to jak malował przechodziło najśmielsze oczekiwania a dodatkowo miał jedną może trochę uciążliwą(choć dla niego nie) cechę: zawsze mówił to co myślał... potrafił powiedzieć nauczycielce ze jej perfumy śmierdzą wypowiadał się przy tym bardzo inteligentnie i wszystko argumentował,i wcale nie robił tego ze złośliwości po prostu taki był.Kiedy chciał zdarzało mu się przeklinać, kiedy mu coś nie pasowało ubliżał, kiedy dziewczyna mu się podobała mówił to wprost.Nauczyciele wiedzieli o co chodzi a dla nas uczniów wydawało się to śmieszne i trochę inne.Z czasem myślę ze jego nietypowe zachowanie nauczyło mnie nie tylko tego ze czasami trzeba być szczerym ale też że gdy ktoś jest przesadnie szczery nie zawsze trzeba się denerwować, darować sobie zbędne dyskusje i po prostu zachować opinie dla siebie. :)

Może zaczne tak ze gimnazjum to znów przeszłość a ja jestem z własnie "tamtych czasów" i pamiętam jak byłem gdzieś w 2 klasie i do przeciwnej klasy przyszedł taki nowy chłopak.Był on bardzo specyficzny z w zasadzie szkoła nie kryła tego ze miał schizofernie.Pani dyrektor dała mu szanse by spróbował rok uczyć się pośród nas.Wcale sie nie stresował mimo tego ze wcześniej miał...

Zacznę od tego, że miałam to szczęście, iż trafiłam do bardzo zgranej klasy, "czterej muszkieterowie" w wersji +20 osób - "jeden za wszystkich, wszyscy za jednego". Dodam, że klasa była ambitna, więc nasze zgranie nie polegało na wspólnym uciekaniu z lekcji, czy gnębieniu młodszych roczników, a raczej jednoczenie się w słusznych sprawach. Rozpoczynając szkołę, nie znałam w niej nikogo, zawsze byłam nieśmiałym dzieckiem, co mogło być problemem w nawiązaniu więzi z rówieśnikami, jednak nowi koledzy szybko nauczyli mnie otwartości i uświadomili, że jestem dla nich ważna, w tym naszym małym klasowym społeczeństwie, ale nie o tym chciałam powiedzieć. LOJALNOŚĆ - zdecydowanie z tą cechą kojarzą mi się szkolne lata, a zawdzięczam to szczególnie mojej koleżance z ławki Dominice, otóż którejś nudnej jak flaki z olejem lekcji historii nauczyciel postanowił "rozkręcić atmosferę" sprawdzając czy osoby nieobecne na poprzednich zajęciach uzupełniły braki informacji wklejając do zeszytu mapki, które dostawaliśmy na tychże zajęciach (sytuacja podbramkowa, ponieważ w tamtych czasach ksera nie były tak rozpowszechnione jak teraz i jedyną realną możliwością było albo skorzystanie z ksera szkolnego znajdującego się w pokoju nauczycielskim na oczach historyka, albo pozyskanie mapy od samego nauczyciela). Po sprawdzeniu kilku prac, a raczej pustych stron i wpisaniu okazałych jedyneczek za brak przygotowania do lekcji, do biurka został wywołany Kuba, chłopak był równie inteligenty, jak roztargniony i oczywiście o żadnej mapie nic nie wiedział... i tu rozpoczyna się gra, Wojtek - kolega z ławki Kuby, bez wahania rzucił się na ratunek straconemu kumplowi starannie odrywając swoją pracę i przekazując ją Kubie, ten zadowolony pomaszerował z wklejoną do zeszytu zdobyczą. Jednak nie na długo trwała radość w szeregach ławki przed nami, gdyż nauczyciel zorientował się, że coś jest nie tak (bo niby skąd Kuba miał mapę, skoro do nauczyciela nie poszedł, a i w gabinecie go nie było) i zaczęło się dochodzenie i sprawdzanie zeszytów wszystkich uczniów. Jako że nauczyciel nie darzył zbytnią sympatią Wojtka, Dominika stwierdziła, że trzeba mu pomóc, bo bez notatek polegnie na całej linii, a pewnie na nim historyk skończy sprawdzanie prac. Oddała mu swoją mapę. Kuba nie chcąc stawiać przyjaciół w niezręcznej sytuacji chciał się przyznać do zamiany, na to jednak nie pozwolił mu cały wtajemniczony już w sprawę "tył ławek". Nauczyciel oczywiście na uzupełnionym zeszycie Wojtka nie zakończył swojej podróży po klasie w poszukiwaniu zdradzieckiego ogniwa, natomiast zlokalizował Dominikę i brakujące strony jej zeszytu. Pamiętam jakby to było wczoraj, chłopcy ze strachem w oczach przyglądają się Dominice, ta trzyma mnie za rękę pod ławką, cała się trzęsąc i zarzekając się że swoją mapę musiała zostawić w domu podczas nauki, ale ma inną, podobną, w atlasie po starszej siostrze. Nauczyciel po kilku niekończących się minutach wywiadu po tytułem: "ale czy na pewno?", odpuścił, choć dziś jestem prawie pewna, że nie uwierzył w żadne jej słowo. Oceniając z perspektywy czasu to zdarzenie trwające nie dłużej niż 45 minut, stwierdzam, że w jakiś sposób mnie ukształtowało, może nie powinniśmy się tak zachować i stawić czoło konsekwencjom, jakby nie było oszustwa, z drugiej strony każdemu zależało na dobru kolegi, bezinteresownie oddał swoje spokojne stanowisko na rzecz straconej pozycji przyjaciela, nikt też z osób postronnych nie próbował wystawić Kuby, chociaż ten był gotowy "poświęcić się" żeby nie narażać Wojtka i Dominiki. No i postawa Dominiki, która nieugięcie twierdziła, że nie ma notatek, chociaż jej kartki leżały sobie spokojnie w zeszycie Wojtka, ławkę przed nami. Nauczyło mnie to, że czasem warto poświęcić swoje dobro, żeby innym nie stała się krzywda.

Zacznę od tego, że miałam to szczęście, iż trafiłam do bardzo zgranej klasy, "czterej muszkieterowie" w wersji +20 osób - "jeden za wszystkich, wszyscy za jednego". Dodam, że klasa była ambitna, więc nasze zgranie nie polegało na wspólnym uciekaniu z lekcji, czy gnębieniu młodszych roczników, a raczej jednoczenie się w słusznych sprawach. Rozpoczynając szkołę, nie znałam w...